فوتبال یکی از ورزشهای پرطرفدار در بین جوانان است. اغلب پسران از کودکی به فوتبال می‌پردازند. و گاه تا سنین 30 الی 35 سال نیز این ورزش را رها نمی‌کنند.

نکته قابل ذکر در این ورزش این است که بدترین نوع طرفداری فوتبال تماشای آن است. از آنجا که بیننده، صحنه‌های پرهیجان را می‌بیند و هیجان زده می‌شود، امّا جائی برای تخلیه ندارد، تماشای آن روی اعصاب بیننده، ‌اثر مخرب بر جای می‌گذارد. لذا جوانان باید به جای تماشای فوتبال، خود به ورزش بپردازند. نکته قابل ذکر دیگر، توجه به حفظ سلامتی در ورزش فوتبال است. برخی از افراطیون فوتبال به ناراحتی‌های زانو، صدمات زانو، دیسک کمر و سائیدگی استخوان لگن مبتلا می‌شوند.

بیش از 50% رنج کلیّه بازیکنان فوتبال در جهان از ناراحتی زانو می‌باشد.

لذا لازم است که ورزشکاران در فوتبال افراط نکنند و اگر مجبور به تمرین زیاد هستند حتماً از مواد غذایی طبیعی که مقاومت بدنشان را بالا می‌برد، استفاده نمایند، تا دچار فقر غذائی نشوند.

انواع دیگر

ورزشهای زیاد دیگری نیز امروزه متداول و طرفدارانی نیز دارد. از جمله ژیمناستیک، والیبال، بسکتبال، پرتاب دیسک، تنیس، پینگ پنگ، اسکی، چوگان، هر کدام از این بازیها شرائط خاصی دارد که از حوصله بحث کوتاه ما خارج است. تنها توصیه‌ای که از طرف فدراسیون‌های ورزشی می‌شود اعتدال در ورزش ،رعایت قوانین و مقررات بازی و توجه به توصیه‌های پزشکی است.

ورزشهای رزمی

یکی از توصیه‌های فرهنگ مقدس اسلام این است که جوانان مسلمان همواره در حالت آماده‌باش باشند و فنون نظامی و جنگی را فرابگیرند.

قرآن می‌فرماید: در برابر دشمنان آنچه توانائی دارید از نیرو و اسبان سواری آماده و مهیّا سازید.[1]

آمادگی در برابر دشمنان و مجهّز شدن به سلاحهای نظامی از توصیه‌های اسلام است. در زمان قدیم جنگ بیشتر به صورت فردی بود، لذا اسب‌سواری، شمشیربازی، نیزه‌زنی و ... جزء آمادگی نظامی محسوب می‌شد. با پیشرفت علم لازم است که جوانان مسلمان با تکنیک روز و ورزشهای رزمی و دفاع شخصی به سبک جدید آشنا شوند که این ورزشهای رزمی، تعداد کمی نیز نمی‌باشند از جمله: کاراته، جودو، تکواندو، جوجوتسو، رزم تن به تن و سرنیزه و دفاع شخصی از تعلیمات ضروری یک سرباز مسلمان به شمار می‌رود.

امّا نکته قابل ذکر در فراگیری این فنون این است: افرادی که تحت تعلیم قرار می‌گیرند، از نظر اخلاقی دینی و عقلانی افرادی باشند که از این فنون در راه پیشرفت و اعتلاء اسلام استفاده کنند و این توانائیها را وسیله تحقیر و تهدید دیگران قرار ندهند و از آن برای ترساندن و مصدوم کردن افراد تحت سلطه خود استفاده ننمایند.

ورزش باستانی

ورزش باستانی و زورخانه را می‌توان ورزش مذهبی نامید. زیرا در تمام حالات و احوال این ورزش، شمارش اعداد، ورزش کردن، دعا کردن، آغاز و انتهای این ورزش رنگ مذهبی دارد. در زورخانه‌ها ذکر مرشد، مدح ائمه ـ علیهم السلام ـ و دعاء او نیز از مذهب شیعه سرچشمه می‌گیرد. اگر مختصر دقتی در ورزش باستانی صورت گیرد، این نکته کاملاً مشهود است آنها که ورزش باستانی می‌کنند، ابتدا باید ایمان خود را قوی سازند، ورزش را هدف نگیرند و به اصلاح روح و جسم خود بپردازند.

از این رو نمی‌توان ورزش باستانی و مذهب را از یکدیگر جدا دانست.

بوکس ورزشی خطرناک و مرگ آفرین

ورزش بوکس از ورزشهای خطرناک و مرگ آفرین است. این ورزش نه تنها سودی در برندارد، بلکه تاکنون باعث مرگ بسیاری از ورزشکاران شده است که گاه روزنامه‌ها نیز گزارش از آن ثبت می‌کنند:

یک بوکسور کلمبیائی که هفته گذشته در جریان برگزاری یک مسابقه حرفه‌ای با هموطن خود و وارد آمدن ضربه‌ای سنگین به سرش بیهوش شده و به حالت کوما فرو رفته بود روز یکشنبه در بیمارستان درگذشت.[2]

گزارش گرچه کوتاه است امّا تکان دهنده می‌باشد و هشدار برای ورزشکارانی به شمار می‌رود که بوکس را به عنوان یک ورزش برگزیده‌اند.

واحد مرکزی خبر نقل می‌کند: پزشکان انگلیسی اعلام کردند، ممکن است بروز آسیبهای مغزی در بوکسورها بسیار زود آغاز شود. امّا علائم هشدار دهنده پزشکی آن می‌تواند بسیار دیر بروز نماید.

بر اساس این گزارش، مرگ یک بوکسور 23 ساله در رینگ بوکس نشان داد که قبل از آن که خونریزی مغزی سبب مرگ وی گردد، او مبتلا به آسیب مغزی دائمی شده بود.

به گزارش رویتر از لندن: پژوهش چند تن از پزشکان بیمارستانهای لندن حاکی از آن است که اختلالات مغزی این بوکسورها همانند اختلالاتی است که در مغز افراد مبتلا به بیماری «الزایمر» دیده شده است.

این گزارش اضافه می‌کند که بوکسورهای مسن‌تر نیز دچار اختلالاتی نظیر ضعف در حفظ تعادل و اختلال در گفتار می‌باشند.

انجمن پزشکی انگلیس بارها درخواست کرده است که ورزش بوکس ممنوع شود.[3]

بوکس از دیدگاه روانکاوان

یکی از بیماریهایی روانی «سادیسم» یا دگر‌ آزاری یا جنون آزار می‌باشد. سادیسم در حقیقت یک انحراف است و شخص مبتلا، از آزار دادن دیگران و یا از تماشای رنج و عذاب دیگران لذت می‌برد.

به عنوان نمونه افرادی را به عنوان بیمار سادیسم معرفی می‌کنند که این افراد عبارتند از:

کسانی که سحرخیزی می‌کنند تا دار زدن فردی را تماشا کنند.

کسانی که به تماشای مسابقه بوکس می‌روند.

افرادی که از دیدن مناظر گاو بازی، گاوکشی و جنگ خروسها لذت می‌برند.

اینگونه افرادی دچار بیماری سادیسم می‌باشند.

ورزش بوکس از دیدگاه اسلام در صورتی که همسانی لازم را نداشته باشند، گناه و تماشای آن اگر موجب تحریک و آلودگی چشم و فکر باشد نیز گناه می‌باشد و از نظر روان پزشکی نیز نوعی سادیسم است.

البته برخی ورزشهای دیگر هم مطرح است که از نظر شرع، عرف و عقل قابل تأیید نیست؛ که از طرح آن به خاطر اختصار صرف نظر کرده و به همین مقدار بسنده می‌کنیم.